Gorzowianie, którzy odeszli. 1 listopada odwiedź ich groby

Izabella Szafrańska-Słupecka przez ponad 35 lat prowadziła Zespół Artystyczny Buziaki. Była wychowawcą wielu pokoleń gorzowian, pomysłodawczynią, autorką piosenek, choreografem i kierownikiem artystycznym Buziaków. Zespołu, który stał się kulturalną wizytówką Gorzowa.

Wśród wielu wyróżnień i odznaczeń państwowych i regionalnych nie mogło zabraknąć tytuł Kawalera Orderu Uśmiechu, przyznawanego na wniosek dzieci. Izabella Szafrańska-Słupecka uhonorowana była m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze - Gloria Artis, i wreszcie tuż przed śmiercią otrzymała Nagrodę Kulturalną Prezydenta Miasta Gorzowa Wlkp., czyli tzw Motyla. Izabella Szafrańska-Słupecka miała nieoceniony wkład w edukację kulturalną dzieci i młodzieży. Wymagająca, ale kochana przez wychowanków. Osoby tańczące w Buziakach z sentymentem wspominają donośny głos i stukot drewnianych chodaków Pańci, która na próbach wyciskała z nich siódme poty i z uporem pilnowała długości każdej kitki.

Izabella Szafrańska-Słupecka zmarła 9 listopada 2015 r.

Mariusz Guzenda, wiceprezydent Gorzowa w latach 1999-2005, od 10 lat prezes Gorzowskiego Towarzystwa Budownictwa Społecznego. Był działaczem politycznym, społecznym i sportowym. Urodził się w 1952 roku w Lubsku. W latach 70. i 80 był zakładowym działaczem PZPR na kolei, a następnie politykiem SLD. W latach 1994-1999 sprawował mandat radnego, a do 2005 był wiceprezydentem Gorzowa. W latach 2002-2005 był prezesem klubu żużlowego Stal Gorzów. W sierpniu 2005 roku został prezesem Gorzowskiego Towarzystwa Budownictwa Społecznego.

- To był niesłychanie prawy człowiek. Poznaliśmy się jeszcze, kiedy pracowaliśmy w PKP, współpracowaliśmy, kiedy zostałem sekretarzem komitetu miejskiego PZPR - wspomina Jan Kaczanowski, wiceprzewodniczący rady miasta. Mariusz Guzenda zmarł 28 grudnia 2015 r. po ciężkiej chorobie w wieku 63 lat.

Był już grubo po 70., tracił wzrok, ale nawet wtedy stawiał sobie biegowe wyzwania. Startował w ulicznych imprezach z przewodnikiem, którym bywał jego wnuk. Wcześniej zrobił naprawdę wiele, by w woj. lubuskim odbywały się masowe biegi dla amatorów i żeby ludziom chciało się w nich startować.

Zbigniew Petri dawał przykład. Sam ukończył 20 maratonów w różnych zakątkach Europy. Ale równie mocno liczyły się dla niego nawet najmniejsze, lokalne biegi na rozmaitych dystansach. Bywał ich uczestnikiem, honorowym starterem, współorganizatorem, propagatorem.

Urodził się 12 stycznia 1931 r. w Kałuszu (dziś Ukraina). Po wojnie mieszkał i uczył się w Krakowie. W barwach Cracovii startował na mistrzostwach Polski młodych lekkoatletów. Studiował w Gdańsku, skąd po studniach z tzw. nakazem pracy przeprowadził się do Gorzowa. Tu w SP 7 pracował jako nauczyciel matematyki i był średniodystansowcem gorzowskiej Warty.

Kiedy zakończył zawodniczą przygodę, w Gorzowie organizował wielkie spartakiady zakładowe, założył Lubuski Klub Biegacza im. Bronisława Malinowskiego i stworzył najpierw gorzowskie Grand Prix, a później wraz z TKKF lubuskie GP. Pomagał w ten sposób organizatorom budować frekwencję. Każda lubuska miejscowość zyskiwała możność przyłączenia się do cyklu, a dla biegaczy wynikała z tego frajda gromadzenia punktów do klasyfikacji długofalowej. Mówiło się, że Petri nosił w głowie nazwiska dosłownie wszystkich uczestników tych imprez i z pamięci weryfikował listy startowe.

Zmarł 6 stycznia 2016 r.

Aktorka Alina Horanin w latach 1981-1987 oraz 1992-2000 była związana z gorzowską sceną. Występowała również na scenach teatrów w Tarnowie, Koszalinie, Gnieźnie, Zielonej Górze, Poznaniu i Grudziądzu. W 1981 roku, za sprawą ówczesnego dyrektora Teatru im. Juliusza Osterwy Bohdana Mikucia, została zatrudniona w Gorzowie, gdzie zadebiutowała w przedstawieniu "Kwiaty polskie" Wojciecha Jesionka.

Zagrała też m.in. Kobietę i Starca w "Kartotece" (1983, reż. Ryszard Krzyszycha), Augustę w "Ośmiu kobietach" (1983, R. Krzyszycha), Babunię w "Przygodach dobrego wojaka Szwejka" (1984, reż. B. Mikuć) i Starą Babę w przedstawieniu "Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale" (1985, reż. Antoni Baniukiewicz).

Za rolę Królowej Małgorzaty w sztuce "Iwona, księżniczka Burgunda" (1986, reż. Ryszard Major) otrzymała nagrodę Towarzystwa Kultury Teatralnej festiwalu teatralnego w Opolu oraz nagrodę Oddziału Towarzystwa Kultury Teatralnej w Gorzowie (1987).

Ostatnie lata w Teatrze im. J. Osterwy to role m.in. Matki w "Teatrze manekinów" (1992, reż. Waldemar Modestowicz), Ismael w sztuce "Księżniczka Turandot" (1995, R. Major), Hani w "Obrażonych" (1998, reż. Andrzej Rozhin). Występem w przedstawieniu "Niebezpieczne związki" (2000, reż. Paweł Szumiec) aktorka pożegnała się ze sceną i odeszła na emeryturę.

Alina Horanin zmarła 7 marca 2016 r.  w wieku 82 lat. Została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Gorzowie.

Romana Kaszczyc była ceramiczką, malarką, poetką i pisarką. Była bardzo znana również w Gorzowie, choć mieszkała i tworzyła w Barlinku. Romana Kaszczyc urodziła się na Podolu, a po wojnie najpierw mieszkała we Wrocławiu, gdzie studiowała na PWSSP. Jeszcze na studiach trafiła przez przypadek do Barlinka, aby potem osiąść tam na stałe. W tym mieście stworzyła ognisko plastyczne, a następnie w 1975 r. Pracownię Ceramiki Unikatowej.

Była artystką plastykiem o bardzo wszechstronnych zainteresowaniach: ceramika, malarstwo, rysunek, scenografia, projekty graficzne. Znana była również jako pisarka, autorka sześciu książek, wielu publikacji, wierszy, tekstów piosenek. To właśnie ona tworzyła legendy i baśnie, które zaludniała różnymi postaciami, "demonami" miejsca, aniołami. W tych legendach łączy się wyobraźnia artystki, miejscowa historia, a także wspomnienia z dzieciństwa na przedwojennych Kresach. Wydała m.in. "Duchy z puszczy rodem", "Kiedy kruk był biały", "Przelewickie opowieści" czy "Baśń o Królowej Puszczy Barlineckiej".  Romana Kaszczyc odznaczona została Orderem Uśmiechu, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, "Pro Arte", Zasłużony Kulturze "Gloria Artis" a także Nagrodą Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży. W swoim dorobku miała około setki wystaw w kraju i za granicą.

Romana Kaszczyc zmarła po ciężkiej chorobie w wieku 78 lat w maju 2016 r.

Gorzowski muzyk Grzegorz "Grisha" Bałdych, gitarzysta, perkusista, autor piosenek. Najmłodszy z artystycznego rodzeństwa Bałdychów był muzykiem, perkusistą, gitarzystą, kompozytorem, autorem tekstów i aranżerem. Był współautorem m.in. płyty "Moje Miasto" wydanej z okazji 750-lecia miasta Gorzowa, na której prezentował swoje utwory oraz teksty. Współpracował z takimi gwiazdami, jak Krystyna Prońko, Urszula Dudziak czy Wojtek Pilichowski. Razem z bratem Adamem pracował nad muzyką do wielu spektakli "Bardzo Zwyczajna Historia" czy "Przyjazne Dusze". Grzegorz Bałdych był twórcą takich formacji muzycznych, jak Fahren i AZJA.

W jednej ze swoich piosenek napisał tak: "Wspinam się na szczyt, wspinam tam, gdzie nie był nikt. W ciszę gęstych chmur. Tam, gdzie nie dociera żaden szum. Choć życie toczy się tu w dolinach wśród traw i drzew...".

Grzegorz "Grisha" Bałdych zmarł 20 czerwca 2016 r. Miał 28 lat.

Eugeniusz Wieczorek, działacz kulturalny i urzędnik. Urodził się w 1933 r. w Kościanie. Do szkoły podstawowej, a następnie liceum ogólnokształcącego chodził w Międzyrzeczu. Ukończył studia na wydziale filozoficzno-historycznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, potem odbył staż na uniwersytecie w Bratysławie.

Początkowo pracował jako nauczyciel, a następnie w pile kierował miejskim wydziałem kultury. Później przez 13 lat był kierownikiem

Pracował między innymi w Pile, gdzie przez 13 lat kierował tamtejszym domem kultury W latach 70. ub wieku był dyrektorem Wojewódzkiego Domu Kultury w Zielonej Górze i w tym czasie dwukrotnie organizował Międzynarodowy Festiwal Folklorystyczny. Od 1977 r. osiadł w Gorzowie, gdzie najpierw był kierownikiem wydziału kultury i sztuki (do 1981 r.), a następnie przez 10 lat  pracował  w Pracowniach Sztuk Plastycznych. To za jego kadencji w urzędzie miasta powstał m.in. amfiteatr gorzowski. Później był też nauczycielem historii w III LO. Będąc już na emeryturze został kierownikiem Klubu Myśli Twórczej Lamus (do 2007 r.).

Eugeniusz Wieczorek zmarł po ciężkiej chorobie 26 czerwca 2016.

Ks. Marek Grewling był poetą, członkiem Związku Literatów Polskich. Urodził się w 1963 r. w Gorzowie. Skończył Liceum Ogólnokształcące w Kostrzynie nad Odrą, a także historię w Studium Nauczycielskim w Gorzowie. Po roku pracy w wiejskiej szkole poszedł za powołaniem - ukończył Seminarium Duchowne w Paradyżu i w roku 1990 został księdzem. Ukończył także Papieski Fakultet Teologiczny we Wrocławiu na kierunku biblistyka. W ubiegłym roku obchodził 25-lecie kapłaństwa. Był duszpasterzem w różnych miejscowościach diecezji, m.in. w Gorzowie, Strzelcach Krajeńskich, Nowym Miasteczku, Sulęcinie. Od grudnia zeszłego roku był wikarym w parafii pw. Chrystusa Króla w Gorzowie.

Od 2003 r. był członkiem Związku Literatów Polskich. Wydał m.in. książkę dla dzieci "Bajeczki z niebieskiej książeczki" oraz tomiki "Przepraszam za ten pseudonim" "Do nieba nie trzeba się spieszyć", "... i wtedy przyszedł kusiciel".

Krystyna Kamińska w Słowniku Twórców Kultury , cytuje słowa Marka Grewlinga o jego własnych wierszach: "To próba uporządkowania chaosu i odnalezienia swojego miejsca w życiu, które jest sumą zbiegu przypadków. Adresatem zaś jest człowiek, który tak jak ja stawia pytania ważne i próbuje na nie odpowiedzieć. Piszę do niego, aby z pokorą przyjmował lekcję od czasu i rozumnie wykorzystał ją dla własnego pożytku, by zdarzenia nie były dla niego zaskoczeniem".

Ks. Marek Grewling zmarł 18 lipca 2016 r. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gorzowie.

Zbigniew Bocian był znakomitym pedagogiem, znanym i lubianym nauczycielem muzyki w Gorzowie. Tu prowadził również chóry i zespoły. Pochodził z Barlinka, był absolwentem Liceum Pedagogicznego w Myśliborzu, i PWSM w Poznaniu. Niemal całe swoje twórcze życie spędził w Gorzowie, gdzie prowadził wiele zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych. Niemal każdy z nich był laureatem wojewódzkich - często krajowych, przeglądów i konkursów. Pracował w Liceum Ogólnokształcącym, domach kultury Gorzowa (WDK, MDK, MCK), Prowadził chóry Uniwersytetu III Wieku w Gorzowie i Domu Pomocy Społecznej w Tursku (gm. Sulęcin). Po przejściu na emeryturę wrócił kilka lat temu do Barlinka, gdzie z powodzeniem tworzył i uczył muzyki utalentowaną wokalnie młodzież, kontynuując z powodzeniem swe artystyczne pasje również w gorzowskim Uniwersytecie III Wieku.

Absolwent Liceum Pedagogicznego w Myśliborzu, i PWSM w Poznaniu. Niemal całe swoje twórcze życie spędził w Gorzowie Wlkp., gdzie prowadził wiele zespołów wokalnych i wokalno- instrumetalnych, m.in. Classic Band, Studio Piosenki, Chór Uniwerek czy Klaster. Niemal każdy z  jego zespołów zdobywał laury na wojewódzkich i krajowych przeglądach i konkursach. Pracował w Liceum Ogólnokształcącym, domach kultury Gorzowa (WDK, MDK, MCK), Prowadził chóry Uniwersytetu III Wieku w Gorzowie i Domu Pomocy Społecznej w Tursku (gm. Sulęcin). Po przejściu na emeryturę wrócił kilka lat temu do swojego ukochanego Barlinka, gdzie z powodzeniem tworzył i uczył muzyki utalentowaną wokalnie młodzież, kontynuując z powodzeniem swe artystyczne pasje w gorzowskim Uniwersytecie III Wieku. nie raz dawało radość nam, mieszkańcom Gorzowa, Barlinka, turystom..."

Zbigniew Bocian zmarł 29 sierpnia  2016 r. Został pochowany na nowym cmentarzu barlineckim w Jaromierkach.

Jerzy Hopfer, kapitan żeglugi śródlądowej, wieloletni kapitan gorzowskiej "Kuny", były poseł i radny Gorzowa. Urodził się w 1946 r. w Pile. Był absolwentem wydziału nawigacyjnego Technikum Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu (ukończył ją w 1966 r.) oraz wydziału prawa i administracji Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1989 roku, jako poseł, zasiadał w Sejmie kontraktowym z ramienia Unii Chrześcijańsko-Społecznej. Był członkiem parlamentarnej delegacji do kontaktów z Parlamentem Europejskim oraz stałej parlamentarnej delegacji do Rady Europy. W 1998 roku został radnym Gorzowa z ramienia SLD.

Kapitan żeglugi śródlądowej, prawnik i ekonomista w zakresie żeglugi śródlądowej. Współzałożyciel i wieloletni nauczyciel nawigacji Zespołu Szkół Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy (obecnie w Nakle nad Notecią. Przepracował 50 lat w szeroko pojętej żegludze śródlądowej, m.in. jako kapitan statku czy inspektor nadzoru nad żeglugą i kierownik Nadzoru Wodnego w Gorzowie Wielkopolskim.

Z Nadzoru Wodnego odszedł w 2008 r. Poświęcił się wtedy gorzowskiej "Kunie" czyli statkowi flagowemu Gorzowa, należącemu do stowarzyszenia o tej samej nazwie. Od 2001 r. Stowarzyszenie Wodniaków Gorzowskich Kuna z Jerzym Hopferem na czele zajęło się remontem "Kuny" i z rdzewiejącego od lat 60. w basenie portowym wraku zrobili prawdziwa perełkę, najstarsze w Europie pływający lodołamacz. Jerzy Hopfer był wyznania ewangelicko-augsburskiego, zasiadał w radach parafialnych w Pile i Gorzowie. Zmarł 2 września 2016 r. w wieku 70 lat.

Po zmaganiach z ciężką chorobą, w wieku niespełna 78 lat, 6 września 2016 r. zmarł jeden z mistrzów ze Stali Gorzów Jerzy Padewski.

- Żużel bardzo mi się podobał, ale tak naprawdę to ja nawet nie umiałem jeździć na rowerze - opowiadał pan Jerzy w październiku ubiegłego roku, w swoje 77 urodziny, gdy odsłaniał swoją tablicę w Alei Sław Stali Gorzów. Drużynowy Mistrz Polski z lat 1969, 1973, 1975 i 1976. - Byłem jednak uparty. Upadałem, wstawałem i wsiadałem motocykl, aby kolejne okrążenie przejechać już bardziej płynnie. Potem zdarzyło mi się nawet pobić rekord toru. Wiele wydarzeń już zatarło się w pamięci, ale pierwsze ligowe złoto, tych kibiców oblegających dachy domów wokół stadionu, nie da się zapomnieć. Dziś Stal i Gorzów mają inny stadion, ale znów tu jestem z moimi kolegami z toru, to wspaniały moment, dziękuję im, że nie zapominamy o sobie, wspieramy się jak się da. I mamy tu swoje miejsce na zawsze. Takie urodziny ma się raz w życiu.

Jego wygrane wyścigi, sukcesy, medale zdobywane dla Stali na zawsze pozostaną w naszej pamięci. Jerzy Padewski przeszedł z gorzowską drużyną drogę od drugiej ligi do ekstraklasy. Po zakończeniu kariery wielu z nas miało okazję go spotkać jako kierowcę taksówki.

Tadeusz Klimczak był gorzowskim działaczem społecznym, politycznym i gospodarczym. Urodził się w 1937 r.  Do Gorzowa przybył wraz z rodziną w 1945 r. z okolic Lwowa. Tutaj zdobył wykształcenie m. in. ukończył studia wyższe jako inżynier mechanik w Zielonej Górze. Pierwszą pracę zawodową rozpoczął w 1956 r. w Zakładach Mechanicznych w Gorzowie. Następnie pracował w Gomadzie, PSS Społem i Telekomunikacji. W 2003 r. przeszedł na emeryturę. Przez wiele lat działał w związkach zawodowych pełniąc różne funkcje. Od 2004 r. był przewodniczącym Zarządu Rejonowego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów. Zmarł 1 października 2016 r.

Dr Michał Bajdziński był był wieloletnim wykładowcą Zamiejscowego Wydziału Kultury Fizycznej w Gorzowie, wykładał również w Uniwersytecie Zielonogórskim. Był też związany z polityką, kandydował m.in. w ostatnich wyborach do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej. Zmarł 7 października 2016 r. Miał 54 lata.

"Odszedł nasz kolega Wojtek Kurpiewski, ból smutek i żal. Żegnaj mistrzu? - tak pożegnał medalistę igrzysk olimpijskich w Barcelonie, inny znakomity polski kajakarz Marek Łbik. Kurpiewski zmarł 8 października 2016 r. w Stanach Zjednoczonych, gdzie wyjechał po zakończeniu kariery. Miał 50 lat, w latach 1989-1993 reprezentował Admirę Gorzów, w barwach której odniósł swój największy sukces w sportowej karierze.

Wojciech Kurpiewski urodził 16 lutego 1966 r. w Nowym Dworze Mazowieckim. Tam zaraził się kajakarstwem, startował w miejscowym Świcie pod okiem słynnego trenera Olgierda Światowiaka, który wśród swoich wychowanków ma również m.in. takie mistrzynie kajaków jak Izabela Dylewska czy Elżbieta Urbańczyk.

W 1989 r. Kurpiewski trafił do Admiry Gorzów, pod skrzydła trenera Jerzego Krajewskiego. Był już wtedy olimpijczykiem z Seulu, medalistą mistrzostw świata i mistrzostw Polski. W gorzowskich barwach dopłynął do igrzysk olimpijskich w Barcelonie w 1992 r., gdzie wspólnie z Maciejem Freimutem z Zawiszy Bydgoszcz, wywalczył srebrny medal w K-2 na 500 metrów.

Jak czytamy w notce biograficznej o Kurpiewskim na stronie Polskiego Komitetu Olimpijskiego: "Zawsze chodził własnymi drogami. Samotnik. Pierwsze próby rywalizacji ujawniły, że jest urodzonym wojownikiem. W walce o najwyższe światowe zaszczyty (z Maciejem Freimutem) nigdy się nie poddawał. Umiał walczyć do końca.

Znaliśmy go jako jednego z najbardziej aktywnych i rozpoznawalnych działaczy sportowych, związanego z żużlem i Stalą Gorzów, ale nie tylko. Antoni Galiński zmarł 12 października 2016 r., w wieku 69 lat.

Gdy na deskach gorzowskiego teatru żużlowe legendy Stali i reprezentacji Polski brały udział w wyjątkowym meczu "Żużel moje życie", pan Antoni kierownikował biało-czerwonym. Towarzyszył również naszym zawodnikom, którzy odsłaniali swoje tablice pamiątkowe w Alei Sław Stali Gorzów, wspierał ich poprzez fundację Bogusława Nowaka.

- Nigdy o tych ludziach, którzy budowali Stal, wygrywali dla niej tytuły i mistrzostwa nie wolno zapomnieć. Oni są najlepszym dowodem, że żużel w Gorzowie ma swoją piękną historię i pełne prawo, aby tworzyć tak samo ciekawą przyszłość - mówił podczas naszego spotkania w teatrze.

Jako młody chłopak grał w piłkę w Stilonie, później był dyrektorem w gorzowskim klubie żużlowym, także kierownikiem naszej drużyny. Na początku lat 90-tych pan Antoni próbował również ratować piłkę ręczną, gdy ta trafiła do Sokoła. Pomagał tworzyć ligową drużynę futsalu. Mogliśmy go spotkać właściwie na wszystkich gorzowskich, sportowych arenach.

Franciszek Kujawski był  pionierem miasta Gorzowa, działaczem politycznym i społecznym. Urodził się w 1919 roku w Pniewie, pow. Konin. Jeszcze przed wojną ukończył szkołę podstawową w Skulsku, a następnie Szkołę Zawodową Cegielskiego w Poznaniu: kierunek ślusarz-mechanik.

W 1939r. był żołnierzem Armii Polesie, walczył pod dowództwem gen. Kleeberga. W 1940 r. został wysłany na roboty przymusowe do powiatu Skwierzyna. Po wyzwoleniu w 1945r. był Strażnikiem Ochrony Kolei. Do Gorzowa przyjechał jako jeden z pierwszych pionierów. W tym czasie ukończył Wyższą Szkołę Nauk Społecznych w Warszawie, studia magisterskie rozpoczął na Uniwersytecie Warszawskim, a zakończył na Politechnice Szczecińskiej. Od 1969 r. był wieloletnim dyrektorem Gorzowskiego Przedsiębiorstwa Produkcji Leśnej LAS, a także inspektorem ds. konkursu "Mistrz Gospodarności" w Urzędzie Wojewódzkim.

Uhonorowany został licznymi odznaczeniami, medalami i odznakami, w tym Krzyżem Oficerskim, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz w roku 1977 Honorową Odznaką Miasta Gorzowa Wlkp. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gorzowie.

Grzegorz Kukurowski zginął w Himalajach Gharwalu w Indiach. Był jednym z ośmiu członków wyprawy Polskiego Związku Alpinizmu. 10 października razem z Łukaszem Chrzanowskim utknął w ścianie Shivlingu w partiach podszczytowych drogi czeskiej na wysokości 6300 m. n.p.m. W nocy Grzegorz Kukurowski stracił przytomność i, mimo podania odpowiednich leków, już jej nie odzyskał. Następnego dnia zmarł. Nie udało się uratować również jego towarzysza Łukasza Chrzanowskiego, mimo podjęcia akcji ratowniczej helikopter nie był w stanie podjąć go ze ściany.

Grzegorz "Greg" Kukurowski miał 40 lat, był aktywnym alpinistą od 18 lat. Był związany z gorzowskim Speleoklubem Gawra. Dokonał wielu wspinaczek w Alpach (rejony Mer de Glace, Valle Blanche, Argetiere), Dolomitach (rejon Tre Cime) i Tatrach. Uczestniczył w Polish Layla Peak Expedition 2007 w Karakorum w Pakistanie, a także w GBS Bank Nepal Expedition 2008 zakończonym pierwszym polskim wejściem na Nirekhę (6159 m) w Himalajach oraz GBS Bank Himalaya Expedition, której celem była Pumori (7161 m). Kukurowski pochodził z Gorzowa, był absolwentem I LO, a także politologii i germanistyki na UAM  w Poznaniu. Od wielu lat związany był zawodowo z Poznaniem, gdzie pracował m.in. jako trener biznesu.

Andrzej Zabłocki przez 24 lata był burmistrzem podgorzowskiej Witnicy. Ze stanowiskiem pożegnał się w 2014 r., kiedy to w wyborach pokonał go Dariusz Jaworski. - Jeżeli śmierć może być piękna, to taką miał Andrzej. W otoczeniu najbliższej rodziny, którą kochał. Uwielbiał tak swoja kochaną gminę i jej mieszkańców. Jestem dumny, że znałem go przez wiele lat. Był to bardzo mądry i transparentny samorządowiec oraz szlachetny Człowiek. Cześć Jego pamięci - tak na swoim Facebooku pożegnał zmarłego Władysław Komarnicki, senator Platformy Obywatelskiej.

Zabłocki zmarł 29 października. Miał 58 lat.