13 kwietnia odbyła się premiera płyty, a 18 kwietnia zagrał ją pierwszy raz przed rodzimą publicznością w gorzowskim Miejskim Centrum Kultury. Zgromadził nadkomplet słuchaczy. "Wij" to pierwszy album Króla wydany przez firmę Kayax. Wcześniej Błażej nagrywał dla małej wytwórni Thin Man Records. Takie transfery to w show-biznesie codzienność, ale nad tym jednym warto się zatrzymać: potwierdza on wzrost akcji Króla na polskiej scenie. Do niedawna wydawał się bardziej pupilem dziennikarzy niż artystą z szansami na wymierny sukces. W duecie UL/KR i jako Król wydał w Thin Man trzy płyty idealnie pasujące do profilu wytwórni - oryginalne, intrygujące, z ciekawymi melodiami, a jednak odległe od schlebiania masowym gustom i raczej nieobecne w mainstreamie.
W 2012 r. debiut UL/KR wygrał głosowanie dziennikarzy na płytę roku "Gazety Wyborczej". Błażej mówił wtedy, że działalność muzyczną spokojnie łączy z pracą zawodową - koncertował w weekendy, a jeśli musiał, brał na chwilę urlop. Dziś na pewno jest mu trudniej - w ciągu tych paru lat zdobył sporą publiczność. Granie na żywo to już nie weekendowa przygoda, lecz kawał poważnej roboty.
Przeszedł muzyczną ewolucję. W UL/KR mieszał mroczny ambient z duszną elektroniką. Nawet najbardziej zapadający w pamięć, noszący znamiona alternatywnego przeboju numer "Po tak cienkim lodzie" miał klaustrofobiczny posmak. W porównaniu z nim promujące pierwszą płytę podpisaną jako Król piosenki "Szczenię" czy "Powoli" - choć zdominowane przez przymglone elektroniczne brzmienia - nabrały niemal radiowej lekkości i przejrzystości. Dla artysty z takim repertuarem Kayax, wydawca Skubasa czy Smolika, wydaje się naturalną przystanią. Zmiana wydawcy to dowód tyleż rozwoju Błażeja, co świadomości obranej drogi. Thin Man to dom takich artystów jak Kobiety, Muzyka Końca Lata czy Komety. Oryginalnych i - co ważne - nagrywających po polsku. Teraz Król za kolegów z wytwórni ma Hey i Marię Peszek. Choć w rynkowej hierarchii stoją oni znacznie wyżej, to hołdują podobnym artystycznym zasadom co Błażej, już kilkanaście lat temu grający w swoim Gorzowie Wielkopolskim z Kawałkiem Kulki, nadzieją ówczesnej sceny niezależnej łączącą rocka z piosenką poetycką.
"Wij" potwierdza tropy, które można wyczytać z fonograficznej zmiany barw. Zabawne, że Błażej w tytułach płyt hołduje dość przyziemnym hasłom. Jego debiut nosił tytuł "Nielot". Teraz od ptactwa przeszedł do świata owadów, i to tych z mroku i wilgoci. Jednak muzyka z dwóch solowych albumów Króla wyznacza raczej przeciwny kierunek. O ile wspomniane piosenki z "Nielota" można uznać za przymiarki do wzlotu na radiowych playlistach, o tyle "Wij" ma potencjał, aby długo na nich szybować. Nie żeby ten materiał był wybitnie przebojowy. Dla Króla liczy się przede wszystkim klimat. Kreują go zarówno brzmienia (podobnie jak poprzednie płyty nagrał "Wija" w domu, przy użyciu komputera i elektronicznych instrumentów, a jedyną partnerką przy pracy była jego żona Iwona), jak i specyficzne, pełne zaskakujących skojarzeń i słownej żonglerki teksty (zawsze pisane przed muzyką, co także wyróżnia Błażeja).
W "Start" jest sporo z synthpopowego klimatu Tears For Fears czy Depeche Mode, przyznałby się też pewnie do niego elektropopowy eksperymentator z lat 80. Thomas Dolby. Czy w tej piosence nie odbija się jednak dalekie echo "Alei gwiazd" z repertuaru Zdzisławy Sośnickiej? W "Pośredniej stacji" Król brzmi trochę jak rozjaśniona i utaneczniona wersja Brendana Perry'ego z Dead Can Dance.
Koncerty Króla współtworzy jeszcze dwóch muzyków z Gorzowa. Całość spina akustycznie Mateusz Puchalski. Na zdjęciu jest Bartosz Matuszewski, który podczas każdego koncertu wydobywa wiele specyficznych dźwięków z gitary oraz instrumentów elektronicznych.
Perkusista Michał Wdowikowski.
Największe zdolności do pisania chwytliwych numerów ujawnia jednak w "Zaklęciu" czy "Tajemnicy". Mają one w sobie coś z klimatu italo disco, ale też przywołują melancholię takich piosenek Bajmu jak "Jezioro szczęścia" czy "Dwa serca, dwa smutki".
To odniesienia czytelne dla słuchaczy wychowanych w latach 80. Wśród rówieśników Błażeja po "Wija" chętnie sięgną ci, którzy odnajdują się w melancholijnej elektronice Caribou, chwytliwej taneczności La Roux, przenicowanym disco Lindstroma. Przede wszystkim jednak ci, którzy dali się ponieść fali nowej polskiej elektroniki obecnej od dwóch-trzech sezonów.
Warto jednak pamiętać, że Król jest na tej scenie postacią osobną. Wbrew modom miesza rozmaite tradycje i estetyki. W przeciwieństwie do Kamp! czy Rebeki nie boi się otrzeć o obciach. W kontrze do młodzieży z Xxanaxxu czy The Dumplings śmiało i świadomie nurza się w staromodnych brzmieniach. No i w odróżnieniu od większości z nich śpiewa po polsku.
Jego piosenki aż proszą się o sukces na listach przebojów. Na drodze do niego staje sam Błażej, który czasem lubi tę swoją muzykę trochę przetrącić, podstawić jej nogę, trochę wykrzywić jakimś dziwnym brzmieniem, akordową progresją lub harmonią. Ale nawet tak "popsuty" album Króla jak "Wij" ma szansę na tytuł jednej z najlepszych polskich płyt roku 2015.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze